در آستانه انتخابات ریاست جمهوری یکی از گزینه های موجود ارتجاع گفتمانی به سرمشق های حاکم بر دولت های سازندگی و اصلاحات است. متن زیر یادداشتی است درباب پرهیز از ارتجاع به گفتمانهای "سکولار" و غربگرایانه در دهه های گذشته...
احوالات اقتصادی و فرهنگی و اجتماعی کشور – و نقاط ضعفی که بعضا بر عمق آنها و تعمد آنها اصرار می شود – برای عده ای که زخم خورده ی گفتمان عدالتخواهی هستند، نقطه‌ی حاصلخیزی جهت کشت بذر گفتمان خود محسوب می شود
اصرار بر عمق نقص های دولت فعلی و کوبیدن بر طبل خالی ناکارآمدی - که صدای زیادی هم دارد - و دروغ بزرگ
«بن بست» که گاه و بی گاه بر زبان حتی دولتی ها نیز رانده می شود افراد و جریانات را برآن داشته است که در لباس یک ناجی و ابر قهرمان، برای رهایی ملت از احوالات فعلی! اعلام آمادگی کنند.
تاکید رهبر معظم انقلاب بر دارا بودن نقاط قوت و تصحیح نقاط ضعف دولت فعلی برای رییس جمهور آینده، نقاط تاریک بسیاری را در تعیین گفتمان 24 خرداد 92 برای همگان روشن کرده است. لذا این امر هشداری را متوجه نخبگان می کند که به بهانه تصحیح و رفع و رجوع ضعف ها قصد ارتجاع گفتمانی نکنند و به زمانی باز نگردند که ملت چندین مرتبه دست رد بر سینه آن زده اند.
دولت امید، دولت رفاه، دولت قانون، عبور از تحریم، توسعه مدنی، دولت اعتدال و ... گفتمانهای رایج و «سکولار»ی می باشند که هر چند ماهیتا قدیمی هستند اما به تازگی و در ادبیاتی به روز شده دوباره مطرح شده اند. این گفتمان ها زاییده ی شرایط فعلی و ناظر به عمل دولت فعلی است که از نظر نوع گفتمان، یک عقب گرد 24 ساله به دوران سازندگی محسوب می شود
به سبب تببین این موضوع و هشدار از «ارتجاع» در گفتمان، به بیاناتی از امام خامنه ای اشاره می کنیم.
معظم له در گفتاری در سال 83 با کارگزاران نظام خطّى که انقلاب اسلامی طی می‌کند را در پنج مرحله ترسیم مى‌کنند.
1-انقلاب اسلامی
2 - نظام اسلامی
3- دولت اسلامی
4- کشور اسلامی
5- تمدن اسلامی
انطباق گفتمان دولت نهم بر گفتمان انقلاب اسلامی (می توانید در اینجا مشاهده کنید) و به فعلیت رساندن قسمتی از آن گفتمان و یا حداقل اهتمام و جدیت و تلاش برای برقراری آن – که نشان از وجود ظرفیت برای حرکت به سمت تکمیل «دولت اسلامی» و اهتمام به «کشور اسلامی» دارد - سبب شد تا رهبر معظم انقلاب، در سال 91 و دیدار با جوانان شهر بجنورد مساله ی «سبک زندگی» را مطرح کنند. مساله ای که ناظر به «کشور اسلامی» است و «الگو شدن» را دنبال می کند.
مساله ی «نهضت علمی» ،«آزاد اندیشی» و « اقتصاد مقاومتی» نیز از دیگر مسائل مطروحه توسط رهبر معظم انقلاب است که می توان آنها را ناظر به «کشور اسلامی» دانست.
وابستگی و پیوستگی بین دو مقوله «کشور و دولت اسلامی» بحثی بدیهی است لذا زمانی می توان از «کشور اسلامی» حرف زد که دولت، اسلامی و در حرکت به سمت اسلامی شدن بیشتر باشد. و این «دولت اسلامى(است که) مىتواند کشور اسلامى(را) به وجود بیاورد.»(28 /5/84)
لذا طرح «کشور اسلامی» به معنای تحقق تمام و کمال «دولت اسلامی» نیست. اما می توان یقین داشت که دولت اسلامی با گفتمان 3 تیر رابطه ی مستقیمی دارد و «دولت اسلامی» با داشتن آن شاخصه هاست که اسلامی می شود که در همین راستا رهبر معظم انقلاب در اول فروردین سال 92، در مشهد مقدس می فرمایند :
« آنچه ما برای رئیس‌جمهور آینده نیاز داریم، عبارت است از امتیازاتی که امروز وجود دارد، منهای ضعفهائی که وجود دارد. این را همه توجه کنند؛ رئیس‌جمهورِ هر دوره‌ای باید امتیازات کسبی و ممکن‌‌الحصول رئیس‌جمهور قبلی را داشته باشد، ضعفهای او را نداشته باشد. هر کسی بالاخره نقاط قوّتی دارد و نقاط ضعفی دارد. رؤسای جمهور ــ چه رئیس‌جمهور امروز، چه رئیس‌جمهور فردا ــ نقاط قوّتی دارند و نقاط ضعفی هم دارند. همه‌ی ما همین جوریم؛ نقاط قوّتی داریم، نقاط ضعفی داریم. آن چیزهائی که امروز برای دولت و برای رئیس‌جمهور نقاط قوّت محسوب میشود، اینها باید در رئیس‌جمهور بعدی وجود داشته باشد، اینها را باید در خود تأمین کند؛ آن چیزهائی که امروز نقاط ضعف شناخته میشود ــ که ممکن است شما بگوئید، من بگویم، دیگری بگوید ــ این نقاط ضعف را باید از خود دور کند.»
حال پرسش اینجاست که ارتجاع گفتمانی که در بین نخبگان سیاسی مطرح شده است با چه توجیهی و به چه قصدی صورت می گیرد؟
اکنون که نگاه ما به سمت «کشور اسلامی » است، توقف این نخبگان در سطح «دولت» و محور قرار دادن آن با چه توجیهی انجام می شود؟
این گفتمان های عقیم که موجودیتشان سلبی و برآمده از نقص های دیگران است، چه قدر می توانند پاسخگوی نیاز های آینده باشد؟
آیا حرکت به سمت تمدن اسلامی در دهه پیشرفت و عدالت، با پس رفت به سمت سازندگی - به معنای مرسوم - ممکن است؟
منبع:سایت این عمار
